Maleńki kawałek mnie

Dziś o świcie odbyła się msza za spokój duszy mojej mamy w ósmy miesiąc po jej śmierci. Po ceremonii postanowiłem złożyć za nią ofiarę. Udałem się do zakrystii mojej rodzinnej parafii. Stary mój znajomy - ksiądz Krzysztof nie chciał przyjąć ode mnie pieniędzy.

- Proszę rozliczyć się z proboszczem - powiedział ksiądz.

- Ale on się modli przy ołtarzu. Nie chcę mu przeszkadzać - odparłem.

- To proszę zajrzeć aby zobaczył, że pan czeka - powiedział ksiądz.

- Proszę księdza, jakieś 35 lat temu dokładnie w tym miejscu powiedział mi ksiądz, że największym przejawem braku wychowania jest przeszkadzanie komuś w modlitwie - powiedziałem.

Ksiądz wlepił we mnie uważnie wzrok. Nie wiem czy ujrzał we mnie wtedy małego chłopca w komży? Być może tak, bo uśmiechnął się serdecznie.

- Siostro, słyszała to siostra? - powiedział wyraźnie wzruszony starzec, tak jakby chciał usłyszeć od krzątającej się obok zakonnicy potwierdzenie, że to co usłyszał dzieje się naprawdę.

***

Przypominała mi się cytowana już kiedyś na tym blogu historia, którą opisał Paulo Coelho w powieści Alchemik.

W starożytnym Rzymie żył pewien starzec, który miał dwóch synów: jeden był sławnym poeta a drugi żołnierzem oddelegowanym do dalekiej prowincji. Otóż owemu starcowi, przyśnił się kiedyś kiedy anioł, który powiedział o tym, iż słowa jego syna będą powtarzane przez pokolenia ustami milionów ludzi. Ucieszyło to starca. Po pewnym czasie zmarł i w niebie spotkał owego anioła. Anioł na dowód prawdziwości swej przepowiedni, przeniósł starca w czasie i pokazał mu olbrzymi plac, na którym tysiące ludzi powtarzało jakieś słowa dziwnym języku. Zapytał więc starzec:

- Któryż to poemat jego syna poety stanie się taki sławny?

- To nie twój syn poeta jest autorem tychże słów. To twój syn żołnierz. Gdy stacjonował w odległym kraju rozchorował się jeden z jego podwładnych. Dowiedział się o pewnym lokalnym duchownym, który umiał uzdrawiać. Udał się więc do niego prosząc o uzdrowienie i wyrzekł słowa, których nigdy nie zapomniano:

„- Panie, nie jestem godzien abyś przyszedł do mnie, ale powiedz tylko słowo, a będzie uzdrowiony sługa mój.”

Po czym opowiadający historię Alchemik kończy ową przypowieść słowami:

„Każda ziemska istota, cokolwiek by czyniła - rzekł - odgrywa zawsze główną rolę w dziejach świata. Oczywiście, nic o tym nie wiedząc.”

***

Nie wiadomo jak zostaniemy zapamiętani i jaki strzępek naszych czynów i słów wpłynął na innych. Składamy się bowiem nie tylko krwi, mięśni i kości, ale i ze strzępków innych i tworzymy jedyną w swoim rodzaju i niepowtarzalną mozaikę, do której dokładamy tylko niewielki fragment samego siebie. Nie wiadomo, które puzzle naszego życia uszlachetnią lub zgorszą innych. Nie wiem jak się to stało, że po kilkudziesięciu latach przypominałem sobie słowa młodego jeszcze wtedy kapłana, ale na pewno stanowią one maleńki element tego kim jestem.

Bo tu wcale nie o piłkę biega

Nie dalej jak wczoraj cała Polska obserwowała ostateczny dramat swej reprezentacji na mistrzostwach świata w piłce kopanej. Na początku było hardo, a potem wpierdol od jakiejś Kolumbii niczym we wrześniu 1939 roku. Najpierw „nie znamy pokoju za wszelką cenę”, potem wiara w Anglików i Francuzów, a później klęska i wstyd. I minister Bek opuszczający kraj po wejściu Rosjan i pytający, z goryczą wojskowych gdzie były te obiecane dywizje. 

Ja jako permanentny i ortodoksyjny przeciwnik piłki nożnej od dziecięcia patrzyłem na ten cały ludzki dramat całkowicie obojętnie. Piłka nożna to przede wszystkim sport nudny, a mistrzostwa świata w tej grze to jakiś zbiorowe sado-macho i apoteoza owej nudy. Moja olanie tego całego zamieszania było i jest do tego stopnia całkowite i bezdyskusyjne, że wczoraj wieczorem, gdy rozpoczął się ten telewizyjny spektakl dla ubogich uznałem, że nie ma lepszej pory na zrobienie zakupów. A co, trzeba korzystać z uroków handlowej niedzieli całymi koszykami. Gdy przejeżdżałem między półkami z towarami śledziły mnie nienawistne spojrzenia załogi, która chętnie także wlepiłaby oczy w telewizor. Chwilami czułem się wręcz jak bohater jakiegoś filmu SF, w którym wszyscy wyginęli na jakiś dziwny wirus, a na całej planecie zostałem tylko ja. Efekt potęgowała powrotna droga do domu przez wymarłe miasto. Od czasu do czasu manifestował swą obecność jakiś zawiany kibic, który wpadł w pętlę czasoprzestrzeni na czas nie zdążył wrócić do domu. Podejrzewam, że ostatecznej klęsce około 22.00 na ulice polskich miast wyszło więcej takich futbolowych zombie marzącym tylko o tym, aby spożyć mózg jakiegoś Nawałki albo innego Lewandowskiego czy jak im tam. Ja w każdym razie jechałem niczym król przez prywatne miasto zatrzymując się tylko na światłach, które o dziwo jakimś cudem stały na posterunku zamiast czym prędzej wyrwać się ze swoich fundamentów i po serii podskoków wlepić swój reflektor w jakieś okno na pierwszym piętrze gdzie lśnił telewizor.

Po meczu większość rodaków przeżyło pewnie tylko wstyd i zażenowanie. Nie ma co rozpaczać bowiem problem jest systemowy i nie dotyczy wcale wyłącznie piłki nożnej, ale całej III RP, która dzielnie broni się przed kapitulującą na wielu frontach dobrą zmianą. Związki sportowe – w tym PZPN, który rządzi polską piłką, to nic innego jak stalinowskie skanseny utrzymywane z pieniędzy podatnika i niezłe przechowalnie do wszelkiej maści przyjaciół i znajomych królika. Ale to tylko tło do szerszego obrazu rzeczywistości. Do dekad nie dorobiliśmy się systemów selekcji talentów i wcale nie chodzi tu wyłącznie o sport, ale o naukę, sztukę i wszelkie inne dziedziny ludzkiej aktywności. W piłkę grają dzieci, które tatuś zapisze do klubu, a nie te które mają w sobie ikrę i chęć do gry. Artystami zostają dzieci artystów, prezenterami dzieci prezenterów, naukowcami dzieci naukowców nawet jeśli nie umieją czytać i pisać a z ust wycieka im ślina. „Markowi Złotnickiemu za zajęcie pierwszego miejsca” - brzmi dumnie puchar dawany wszystkim Markom Złotnickim we wszystkich komuszych instytucjach, które przez ostatnie dekady nie zmieniły się ani o jotę. I wszystko gra, tylko konfrontacja tego skansenu i systemu poklepywania się po plecach z zewnętrznym światem pokazuje jak głęboko jesteśmy w przysłowiowej „czarnej dupie”. Bez systemowego demontażu tego potwora starych instytucji nigdy nie staniemy się krajem nowoczesnym. Pora rozpocząć wielki marsz przez instytucje jeśli mamy zamiar jeszcze kiedyś coś znaczyć i przestać być upokarzanymi przez byle pieski przydrożne. I nie ważne pod jakim szyldem ów marsz zostanie przeprowadzony. Ważne aby na przedzie szli lidzie odważni i bezkompromisowi. Bo tu wcale nie o piłkę biega.

Czego się bać?

Rzetelna analiza naszej rzeczywistości.