Jakby tak dało się w jakiś sposób zatrzymać świat. Na krótko na piętnaście minut i zrobić tak, aby wszyscy ludzie zatrzymali się w swym pędzie, aby znieruchomieli na chwilę. Wszyscy zatrzymani ludzie pozostaliby w pełni swych władz umysłowych. Przez ich mózgi przetoczyłoby się najpierw uczucie zaskoczenia, później jakieś wewnętrznej paniki, aż w końcu rozpaczy i załamania. Po chwili zaczęliby obserwować swymi znieruchomiałymi oczami znajdujący się wokół nich świat i innych zastygłych w magicznym paraliżu nieszczęśników. Zaczęliby pojmować, że stała się rzecz wyjątkowa. Inni zamknięci samotnie w domach zdaliby sobie sprawę, że ulegli jakiemuś nieszczęściu, jakiejś chorobie. Jednych i drugich dopadałaby w końcu refleksja, jakie cudowne życie wiedli przed paraliżem. Jakim było ono dla nich źródłem radości i szczęścia. Po chwili paraliż by zniknął, a ludzie jakby nigdy nic wróciliby do swoich obowiązków. Jednak w każdym z żyjących na świecie sześciu miliardów istnień zakiełkowałaby zmiana polegająca na docenieniu tego co mają. Wszyscy na ziemi zdaliby sobie sprawę jaką rozkoszą jest nabieranie do płuc powietrza, jak cudownie jest poczuć krople deszczu na twarzy i jaki piękny jest otaczając ich świat. W każdym rozbłysłaby pewna niewielka iskra dobra i świadomość kruchości ich istnienia. Świat po wielkim zatrzymaniu byłby inny, bo wszyscy niezależnie od wieku, rasy i zamieszkiwanego kraju poczuliby to samo. Ludzi połączyłaby wspólnota prostego szczęścia i życiowej radości.
Wystarczy piętnaście minut samotnej refleksji aby obalić imperia. Wystarczy poszukanie w sobie głębszego sensu aby stać się lepszym, a wraz ze sobą zmienić wszystko dookoła. Nie chciejmy zatem pokoju na świecie, ani chleba dla głodujących oraz pracy dla tych, którzy jej nie mają. Chciejmy dla siebie piętnastu minut spokoju pozbawionego myśli aby dotrzeć do istoty siebie samych. Chciejmy odcięcia się od otaczającego nas szumu. Chciejmy dystansu i punktu odniesienia. Wtedy wszystko stanie się lepsze.
Piękny tekst.
OdpowiedzUsuń