Patelnia

Włączam telewizor. Na jednym z kanałów facet przeprowadza wywiad z grawerem. Grawer jest w zawodzie od czterdziestu lat. Dziennikarz pyta czy pamięta jakąś zabawną sytuację, która przytrafiła mu się przez ten czas. Grawer zastanawia się chwilę, po czym opowiada historię, jak to przyszły kiedyś z jednej restauracji kelnerki z patelnią, która miała być prezentem dla szefa kuchni. Poprosiły, aby grawer umieścił na tejże patelni napis: „Najlepszemu w mieście mistrzowi patelni - kelnerki.”

Grawer opowiadał historię z niegasnącym uśmiechem na twarzy. Dziennikarz skwitował całą historię dyplomatycznym uśmiechem i powiedział, że to rzeczywiście zabawne, oczywiście nic nie rozumiejąc. Realizatorzy programu także nic nie zrozumieli. W przeciwnym razie pieprzna anegdota nie zostałaby pewnie wyemitowana.

Kto rozumie - ten rozumie, a kto nie - ten nie.

Morał:

Język jest wolny, nikt na nim nie panuje, więc się zmienia. Różne słowa nabierają różnych znaczeń lub je tracą. W kulturze wszystko krąży, a język giętki, który ma powiedzieć to, co pomyśli głowa z patelnią ma prawdopodobnie już niewiele wspólnego.