Co z nami nie tak?

Coraz częściej przekonuję się, że przyszło mi żyć w kraju totalnych głupów. Ci mądrzejsi jeśli są, to na pewno nie w miejscu dla nich przeznaczonych. Być może przyczyną tego stanu rzeczy jest ciągła, nieustająca od wielu pokoleń emigracja przynajmniej części najbardziej wartościowych jednostek? Być może to zjawisko w połączeniu ze wszechobecnym nepotyzmem wprowadza nas w stan permanentnej intelektualnej nierównowagi? Skażenie socjalizmem, nie patrzenie władzy na ręce, bezrefleksyjne przyjmowanie medialnej papki jako prawd objawionych – to codzienność. A może w tym wszystkim jest coś jeszcze?

Przed każdymi wyborami idiotów targanych jakąś tropikalną gorączką wydaje się przybywać. Polityczne mutanty zombie, jak w tanim horrorze, wydają się wypełzać ze wszelkich zakamarków. „Nikt państwu nie jest w stanie dać tyle, ile ja jestem w stanie obiecać” - mówił kiedyś udający polityka kabareciarz. Miał rację. Za przykładem wąsatego elektryka i jego stu milionów, poszli wszyscy pozostali „politycy”, widząc zapewne, że za rzucanie słów na wiatr nic nie grozi. W naszej polityce wypaczone mamy niemal wszystko, od samego określenia „polityk” począwszy, na wizji, intelekcie i aksjologii skończywszy. 

Tymczasem polityczni pajace przyznają z dumą od czasu do czasu, że 80 % naszego prawa powstaje w Brukseli. Pytanie zatem, po co te kosztowne igrzyska? Jak to po co? Po to, aby ktoś inny mógł w spokoju podejmować decyzje i rządzić, nie obawiając się konsekwencji swych rządów. Przecież za ewentualne problemy, niepowodzenia lub kłamstwa odpowiedzą figuranci. 

Przeczytałem wczoraj o ujawnionych przez Wikiliks dokumentach dotyczących lobbingu amerykańskich dyplomatów w naszym kraju dotyczącego pozyskiwania zwolenników GMO wśród naszych „fachowców” i „elit”. Wnioski są przerażające. Nic nie zmieniło się tu przez ostatnie 300 lat! Okazuje się, że nie jest ważne kto i w jakim celu opłaca jurgielników, ważne tylko, aby mamona płynęła odpowiednim strumieniem. Przekonało mnie to tylko do tego, że nasi są w stanie poprzeć każdą bzdurę, bez cienia zażenowania. W końcu nikt im nie patrzy na ręce. Nikt ich nie skarze, nie rozstrzela. A tubylczy naród ma tkwić w głupocie, nędzy, okradany z każdej strony i – co najgorsze – broń Boże, nie można pozwolić mu się zorganizować w jakieś niezależne struktury. Mamy być słabi, aby nie stanowić zagrożenia.
A być może w tym szaleństwie jest metoda? Jedna z niewielu nadziei to budowanie „podziemnego państwa”. Tak podziemnego. Mającego jakieś zasady, pozwalającego się bogacić czy chociażby przetrwać, odtwarzającego pierwotną wspólnotę. A niech nazywają to szarą strefą. I co z tego? Słowianie ponoć nigdy nie budowali trwałych pionowych społecznych struktur i to wcale nie dlatego, że nie potrafili tego robić. Potrafili się organizować w chwilach zagrożenia wybierając na pewien czas Wojewodę czyli tymczasowego wodza zjednoczonych plemion. Czemu tak czynili? Społeczeństwo "płaskie" jest po prostu tanie i pozwala szybko się bogacić. Wolność siedzi gdzieś w naszych genach.

Czy jest zatem jakiś sposób wyrwania się z tej matni?

Jest. Ciągłe, konsekwentne głoszenie prawdy. To nic, że plują i chichoczą. Dzięki prawdzie powstaje więź, a dzięki więzi wspólnota.