Oznaki starości

Idąc wczoraj ulicą miasta obok mojej wioski, mijałem dwie dziewczyny wyglądające na nastolatki. No w każdym razie wyglądające dość młodo. Jedna opowiadała coś drugiej zapamiętale, używając przy tym w tradycyjny sposób słowa „ku.wa” jako przecinaka. W pewnym momencie koleżanka przerwała jej wywód. Ta zgodnie z zasadami stylu nowomowy zareagowała natychmiast: 

- Jeszcze (przecinek) nie skończyłam. (Przecinek) nie wpe.rdalaj mi się.

Wtedy jej rozmówczyni odparła: 

- Sorry, myślałam, że już się do mnie wypierdziałaś. - Po czym ta pierwsza zaczęła kontynuować swój przerwany wywód, z którego mogłem zrozumieć jedynie przecinki. 

Nie chcę tu drzeć szat nad moralnym i kulturowym upadkiem współczesnej młodzieży, bo to bez sensu. Ostatnio mój przyjaciel akademik, specjalista od moralności poinformował mnie, że starzy zawsze bili na alarm i ostrzegali przed upadkiem obyczajów. Po prostu nagle zdałem sobie sprawę, że jestem już po drugiej stronie: to nie ja jestem niesforny, tylko zauważam tę niesforność u innych.  Słysząc dyskusję dwóch dziewczyn poczułem się po prostu dziwnie staro. A może to dlatego, że jesień?

Kilka dni temu mój młodszy syn poszukiwał paczki z wykałaczkami, gdyż chciał zrobić kasztanowego ludzika. W pewnym momencie zapytał:

- Tato, nie wiesz gdzie są te, no, wilkołaczki?

Jednak kreatywność młodych potrafi też cieszyć.